સાચી જોડણી, ખોટી જોડણી, મારી જોડણી.

લખવાનું ભુત ચડ્યું ના હતૂ ત્યારે પણા મારા અક્ષરો બહું ખરાબ. વ્યાકરણ અને જોડણી તો તેનાથી પણ ખરાબ. કોઈ શબ્દને એક નિયમના બંધનમા બાંધી રાખવો મને જરાય ના ગમે. સ,શ અને ષ વચ્ચે પહેલી જ હું ભેદ રાખવામા માનતો નહી. "ઇ" અને "ઈ" કે પછી "ઉ" અને "ઊ" ને એક જ ગણતો. ક્રિયાપદ અને ક્રિયાવિષેસણ શું ? કઈ જગ્યાએ કોનો ઉપયોગ થાય તે જ ખબર ના હોય ત્યારે વ્યાકરણના બિજા નિયમોની તો વાત જ ક્યાં કરવી. હા છઠ્ઠી વિભક્તિની ખબર હતી, "નો,ની,નું,ના" ઘરમા તેનો ઉપયોગ કરવાની મનાઈ હતી.

હાઈસ્કુલમા આવ્યો પછી વ્યાકરણ અને તેના ઉપયોગની ખબર પડી. પણ તેમા પણ ક્યારેક સવાલો જાગતા.. દરખવતે પહેલોપુરૂષ અને બીજો પુરૂષ કે ત્રીજો પુરૂષ જ કેમ આવતો ? કદાચ આજ તો પુરૂષપ્રધાન સમાજની નિશાની હશે. ગુજરાતીનું વ્યાકરણ અંગ્રેજીના વ્યાકરણ ઉપરથી શિખ્યો. એકવચન-બહુવચન લખતા,બોલતા, વાંચતા આવડતું પણ ખબર ના પડતી. એમ તો સંસ્કૃતમા દ્વિવચન પણ આવતું. ગુજરાતી કરતા મારૂ અંગ્રેજી અને સંસ્કૃતનું વ્યાકરણ સારૂ હતું. અંગ્રેજીમા તો ગ્રામર ના માર્ક ઉપર તો પાસ થતો.

પરંતુ જેમ બીજુ બધુ એક બાજુ સ્પેલીંગ વગર ના ચાલે તેમ ગુજરાતીની જોડણી બહું ખરાબ. અને તેનો અનુભવ ઓર્કુટ પર આવ્યા પછી થયો. મારી ટેગ લાઈન "નસીબ સામે બાથ ભિડતો"મા નસીબની જોડણી ખોટી હતી. મારો પ્રીય મીત્ર રવિન આ વાત જાણે. પણ મને કહી ના શકે. એક દીવસ તેણે મારી સામે વાત મુકી. મે સહર્ષ વાત સ્વિકારી અને પ્રોમીસ લીધુ કે મારી જ્યાં જ્યાં જોડણી ખોટી હોય ત્યાં તારે ટપારવો મને.

વચ્ચે મે ઉંજા જોડણી વિષે વાચ્યું અને સાંભળ્યું હતું. ત્યારે વિચાર આવ્યો કે આપણો સમાવેસ તેમા થઈ શકે કે નહી ? મે પછી મહેસાણા જોડણી વાળા, પાલનપુર જોડણી વાળા અને પાટણ જોડણી વાળા વિષે પણ તપાસ કરાવી. પણ તેવા કોઈ નું અતિત્વ હોવા ના પુરાવા ના મળ્યા. પણ જો હું કોઈ એવા ગૃપમા ભળુ તો પણ તે બધા અંદરો-અંદર જગડે. કારણ કે હું કોઈ શબ્દને બંધનમા બાંધવા માં માનતો જ નથી. ક્યારેક કોઈ શબ્દ એક રિતે લખ્યો હોય તો ક્યારેક બીજી રિતે.. અને ક્યારેક તો એક જ શબ્દ એક જ વાક્યમા બે જુદી જુદી રીતે લખ્યો હોય. એટલે મારો સમાવેસ ક્યાં કરવો તે પણ એક ચર્ચાનો વિષય બની શકે તેમ છે.

શરૂ મા હું લખવા કરતા બોલવાનું પસંદ કરતો. કોઈ વિષય પરની ચર્ચામા મને બોલતા સાંભળી મારા ગુજરાતીના સરે મને ધરાર નિબંધ લેખન કરવા ફરજ પાડી. મારી જોડણીઓ જોય ને તેમને બે દીવસ સુધી ઉંઘ નહી આવી હોય. ત્યારનું નક્કી કર્યું હતુ કે જો વકૃત્વ અને નિબંધ લેખન બે હોય ત્યારે વકૃત્વમા ભાગ લેવો. બોલવામ જોડણી દોશના માર્ક નથી કપાતા.

પણ બ્લોગ લખવાની શરૂવત કરી ત્યારે આ મર્યાદા બહું નડી. શરૂ શરૂ મા તો બહુ લાંબુ ના લખતો પણ થોડુંક લંબાણ પુર્વક લખુ એટલે બહું બધી જોડણી ભુલો થાય. આભાર દેવાંશુંભાઈ જેવા સ્વજનો નો કે જેણે કાન ખેચી ને પણ મને સુધારવા પ્રયત્ન કર્યો બાકી મે તો નાહી જ નખ્યું હતું. આજે પોસ્ટ કરતી વખતે બહું ધ્યાન રાખૂ છું. છતા ઘણી ભુલો રહી જાય છે. ૨૦-૨૨ વર્ષની આદત એમ થોડી છુટે.

છતા પ્રયત્ન ચાલુ છે... જોયે ક્યાંરે હું સુધરૂ છું.