Thursday, May 20, 2010

જો જો હો ક્યાંક આ ગાડી ની બ્રેક ફેઈલ ના થઈ જાય.. !

"પપ્પા મારે નમ્ય જેવી સાયકલ લેવી છે.. લઈ દેશો ?", ઓફીસે હજી ઘરે આવ્યો જ હતો ત્યા એટમ બોમ્બ ફુટ્યો. અમદાવાદ સ્થાય થવા માટે જે મથામણ ચાલતી હતી તેમા યથાર્થની ડીમાન્ડનો ભોગ લેવાતો હતો. સોસાયટી મારી આર્થીક કક્ષા કરતા ખુબ ઉંચી હતી પણ ભાડુ ભરવું તે પોસાય તેમ ના હતું. છેલ્લા બે-ચાર મહીના થી કેટ-કેટલી ડીમાન્ડો ને નિગલેટ કરતો હોય આ વખતે યથાર્થ માને તેમ ના હતો. "મે કહ્યુ આપણે કાલે તપાસ કરી લઈશું". "ના તપાસ નહી લેવાની છે ", તરત જીદ્દી અવાજે યથાર્થ બોલ્યો. "ઓ.કે. લઈ આવીશું", મે પ્રતિઉત્તર આપ્યો. "કેવી રીતે લેશો, ૨૦૦૦-૨૫૦૦ ની આવશે અને એટલા રૂપિયા ક્યાંથી લાવશો ?" તેની મમ્મી એ યોગ્ય જ પ્રશ્ન કર્યો. "નહી લઈ દયે તો તે લઘુતાગ્રંથી અનુભવશે અને તે વધુ ખરાબ થશે", મે ઉત્તર આપ્યો.

બીજા દીવસે અમે સાયકલ જોવા નિકળ્યા, પણ દરેક જગ્યાએ ભાવ સાંભળી ઠંડુ પાણી રેડાય જતું. એરીયા જ એવો કે ૨૫૦૦-૩૦૦૦ નીચે કોઈ સાયકલ જ ના મળે. "નમ્ય ના પપ્પા ને જ પુછી લ્યો ને ક્યાંથી અને કેટલાની લીધી," યથાર્થની મમ્મી એ યોગ્ય માર્ગદર્શન આપ્યું. "સીટીમા જતા રહો, પાંચકુવા પાસે સાયકલ બજાર છે, સારી અને સસ્તી મળી જશે. આ ૧૫ નંબરની છે અને ૧૬૦૦ મા આવી છે." નમ્યના દાદાએ માર્ગદર્શન આપ્યું. હિંમત કરી પહેલી વાર સહ-પરિવાઅ સ્કુટી ઉપર સવાર થઈ સીટી મા ઘુસ્યો. શું લેવાનું છે અને કેટલામા લેવાનું છે એટલે વધુ સમય ના લાગ્યો અને થોડી જ વારમા ખરીદી કરી ઘરે આવી ગયો.

"પપ્પા નમ્ય જેવું સ્કુટર લેવું છે", બીજા જ અઠવાડીયે ઓફીસેથી પરત આવતા મારા માથે અણુબોમ્બ પડ્યો. "બેટા લાસ્ટ વિક તો આપણે સાયકલ લીધી છે". મે જવાબ આપ્યો તો તે "ના પપ્પા લેવું છે મારે" તેમ કહી જીદ્દે ચડી ગયો. "ના આ મહિને તો કોઈ પણ હિસાબે નહી લઈ શકાય, આવતે મહીને જોયશું", મે મક્કમ સ્વરે જણાવી દીધુ. "પપ્પા આવતે મહીને લઈ આપશો ને ?" તેણે સામો પ્રશ્ન કર્યો. "હા જોયશું" મે ટાળવા પ્રયત્ન કર્યો. "પ્રોમીસ ને ?" યથાર્થ પાક્કુ કર્યા વગર છોડે તેમ ના હતો. "હા, પ્રોમીસ". મે કહ્યું.

તે પછી તે ૧૫-૨૦ દીવસ સ્કુટર વિષે કાઇ ના બોલ્યો, અને મે મારુ પ્રોમીસ પાળ્યું પણ ખરા. અમદાવાદ રહેતા હતા ત્યારે અમારૂ આવું જ ચાલતું. કેટલીય જરૂરીયાતો મે તેની પુરી કરી છે અને કેટલીક ટાળી પણ છે. તેને પણ ખબર હતી કે પપ્પા પ્રોમીસ કરે તો અપાવે જ છે અને ના પાડે તો નહી જ અપાવે. પણ....

એકાએક મારે અમદાવાદ છોડવાનું થયું. માંગરોલ આવ્યો એટલે અહી ડીમાન્ડ કરનાર તે એકલો હતો અને પુરી કરનાર ઘણા. બધી જ ડીમાન્ડ પુરી થતી હોય તો પછી ડીમાન્ડ કરવામા તે પાછળ ક્યાંથી રહે ? કેટ-કેટલા રમકડા અને જરૂરિયાતની અને કેટલીય બીન-જરૂરી વસ્તુઓથી ઘર ઉભરાવા મંડ્યુ. હું ના પાડુ તો પાછલે બારણેથી દાદા પાસેથી મળી જતું. એક દીવસ, "પપ્પા મારે રીમોટ કંટ્રોલ હેલીકોપ્ટર લેવું છે." યથાર્થએ ફરમાન જારી કર્યું... આખુ ઘર ચોંકી ઉઠ્યું. પપ્પા લઈ જ દેવાના મુડ માં હતા પણ જ્યારે ખબર પડી કે ૮૦૦ રૂપિયા નાખી જ દેવા હોય તો લેવું ત્યારે થોડા ઠંડા પડ્યા. પણ યથાર્થ સમજી ગયો હતો કે જીદ્દ કરીશ એટલે બધુ જ મળી જાશે. મને મનો-મન લાલ લાઈટ થઈ, હવે બસ. આનાથી વધુ મને પોસાય તેમ નથી. "પપ્પા માન્યુ કે આ બધુ યથાર્થનું જ છે પણ આ રીતે તેની બધી જીદ્દ પુરી કરી આપણે તેનું ભવિષ્ય બગાડ્યે છીએ." મે દલીલ કરી અને તે પપ્પાને યોગ્ય પણ લાગી. "ચાલ યથાર્થ આપડે તપાસ કરી લાવ્યે", મે તેને કહ્યું. કેટલાય દીવસ તપાસ કરાવી અંતે મે તેને સાચી હકીકત જણાવી, "બેટા તને તે ઉડાતા ના ફાવે.. દીવાલમા અથડાય તો તે ટુટી જાય થોડોક મોટો થા એટલે પછી હું લઈ દઈશ." મારા આ જવાબ માટે તે પહેલેથી જ તૈયાર હોય તેમ તેનો ટ્રેડમાર્ક પ્રશ્ન "પ્રોમીસ ને, પાક્કુ ને" તેણે પુછ્યો. તે દીવસ થી તેણે આજ સુધી મને હેલિકોપ્ટર માટે કહ્યું નથી.

હમણા વેકેશન છે એટલે ઘણા પરિચીત વ્યક્તિઓના બાળકો મળે છે. રહેણી કરણી ચાલ, બોલવાની રીત વગેરે માર્કીંગ કરૂ છું. હમણા જ એક પરિચીતના ૧૧-૧૨ વર્ષના છોકરાના હાથમા ૧,૦૦૦-૧,૦૦૦ ની નોટો જોય ચોંકી ઉઠ્યો. તે જ રીતે નાના છોકરાઓ ને તોછડાય ભર્યા સ્વરે બોલતા સાંભળુ છુ ત્યારે શરીરમા કંપારી છુટે છે.. અને મનમા થાય છે ક્યાંક આ ગાડીની બ્રેક ફેઈલ ના થઈ જાય... જો જો હો !!!


-: સિલી પોઇન્ટ :-


ભારતીય હોકી અને અન્ય ફેડરેશનને જરૂર છે એક દાલમીયા કે લલીત મોદીની.. કોમનવેલ્થ ગેમ્સ નજીક આવે છે ત્યારે વિચાર કરવા જેવી બાબત છે. *


* "ચક દે ઇન્ડીયા" જોતા જોતા આવેલો વિચાઅ.

Wednesday, May 12, 2010

યાદે.. વિ.વિ.નગર..



ઉપરોક્ત દ્રશ્ય મોટા ભાગના હોસ્ટેલના રૂમનું હોય છે (બોયઝ, ગર્લ્સ હોસ્ટેલની ખબર નથી :P). હું જ્યારે વિ.વિ.નગર માં રહેતો (રહેતો કારણ કે ભણતો લખી ના શકુ) ત્યારે અમારા રૂમની પણ આવી જ દશા હતી. તેની યાદો ઘણી બધી છે તો આજે કેટલાક યુનિક શબ્દો અને હોસ્ટેલની વિષેસતાઓ અહી પ્રદર્શીત કરૂ છું.

=> યુનિક શબ્દો :-

"ક્લબ" :- એવી જગ્યા કે જ્યાં બધા જમવા જાય (નહી કે રમવા), ટુકમા કહૂ તો મેસ "ભોજ્નાલય". ત્યાં પણ મંથલી અને છુટક કુપન થી તમે ખુબ જ (હા અમુક લોકો ને તો ઘરથી પણ વધુ) સ્વાદીષ્ટ જમવાનું મળે.

"માસી" :- મોટ ભાગે આ શબ્દ એવી વ્યક્તિ માટે વપરાય છે જે મકાન માલીક(ણ) હોય અથવા તો ઘરે કેટલાક PG ને જમાડતા હોય. પહેલી વાર કોઈ એમ સાંભળે કે હું તો માસી ને ત્યાં જમવા જાવ છુ તો એમ જ સમજે કે તેની મમ્મીની બહેન આ જ ગામ મા રહેતી હશે.

"કાકા" :- સેમ ટુ સેમ ઉપર મુજબ, મકાન માલીક કે પછી મેસના કર્તાહર્તા કે જે મોટી ઉમરના હોય.

"ભાભી" :- મકાન માલીક(ણ) જો થોડા યંગ હોય તો માસી કહેવામા જોખમ. એટલે આ શબ્દ પ્રયોગ ત્યારે ઉપયોગી થાય છે.

"દીદી" :- હોસ્ટેલમા(ગર્લ્સ) સિનિયર માટે માન વાચક શબ્દ, પછી ભલે ને માન ના હોય. :P

"હિટલર" :- મોટા ભાગે દરેક હોસ્ટેલના રેક્ટર માટે વપરાતો ગુસ્સા વાચક શબ્દ.

"ફુંકણી-અગરબત્તી-હવા મશીન વગેરે" :- સિગરેટ માટે નો કોટ વર્ડ.

"હરીયાળી" :- યાર આ શબ્દ તો બદ્ધે જ કોમન હોય છે.

"જીન્સ" :- એવું વસ્ત્ર કે જે F.Y.B.Com મા ખરીદેલુ હોય અને M.Com Part II સુધી ચાલે પણ દર વર્ષે લંબાઈ થોડી થોડી ટુકી થાય અને તે લંબાઈ અનુસાર નામ બદલે, જેમ કે F.Y. મા પગની પાની થી ૪-૬ ઇંચ લાંબું પેન્ટ તરીકે ઓળખાય તે જ બીજા વર્ષ પાની થી ૪-૬ ઇંચ ટુકુ થઈ કેપ્રી બને છે, ત્રીજા વર્ષે લંબાઈમા બીજા ૪-૬ ઇંચ ટુકુ થઈ જમૈકન બની જાય છે, M.Com આવતા આવતા બીજા ૪-૬ ઇંચ ટુકુ થઈ બર્મુડા નામ ધારણ કરી લે છે અને છેલ્લે તે કમર થી ૪-૬ ઇંચની લંબાઈ ધરાવતી "ટુંકી ચડ્ડી" બની નિવૃતી લે છે.. ત્યાં સુધી મા તો તે ક્યાં રંગનું હતું તે તેના માલીકને પણ ખબર નથી હોતી અને આનાથી વધુ ટુંકાણ શક્ય નથી કારણ કે ત્યાં હવે ખિસ્સુ નડી જાય છે.

હવે જોઇએ ધ્યાન રાખવા જેવી બાબતો :-

૧. કોઈ પણ વ્યક્તિના રૂમમા એન્ટર થતા પહેલા ધ્યાન રાખવું ક્યાક પગમા ટુવાલ, બનીયાન કે પછી નાઇટ ડ્રેસ ના આવી જાય અને તમે ગબડી ના જાવ તે ઉપરાંત કપડા સુકવવાની દોરી, ટેબલ, ખુરશી વગેરે જીવન ઉપયોગી વસ્તુ નજીકનું જીવન દુ:ખમય બનાવી ના દે તેનું પણ ધ્યાન રખવું.

૨. બીજુ ધ્યાન એ રાખવાનું કે જે તે વ્યક્તિના બુટ-મોજા(વિષેસતહ મોજા-સોક્સ) બહાર પાર્ક કરેલા છે કે નહી, બાકી ક્યાંક અંદર ઘુસો અને સાત-આઠ દીવસ થી બિચારા મોજાને પાણીનો સ્પર્સ ના થયો હોય અને તેના વિયોગમા પોતાનો વિરોધ પ્રદર્શીત કરવા જે "ગંધ" છોડે તેને લીધે તમે કોઈક વિચીત્ર હવામાનમા પ્રવેશ થયાનો અહેસાસ થાશે. ખાસ કરી ને ચોમાસા અને શિયાળામા..

૩. પલંગ ઉપર બેસતા પહેલા ધ્યાન રાખવું કે ત્યાં કાતર, નેઈલ કટર કે સોય (દોરોના રીલમા ભરાવેલ) નથી પડી ને, બાકી.... "ઓય મમ્મી" અને પછી ચોક્કસ જગ્યાએ... પછી અઠવાડીયા સુધી બેસવા લાયક નહી રહો .:D

૪. ત્યાં રૂમે ચા નો આગ્રહ થાય તો પહેલા તપાસ કરી લેવી કે ત્યાં આજુબાજુ "પ્રાઇમસ (સ્ટવ), ચા-ખાંડ ના ડબ્બા" વગેરે દેખાતા નથી ને . જો હોય તો વિનમ્ર ભાવે ના પાડી દેવી કારણ કે... યાર બધા ને ખબર છે કે બેકાર ચા પીવા કરતા ના પીવી સારી.

૫. જો નાસ્તા નો આગ્રહ થાય તો પહેલા પુછી લેવું કે તે છેલ્લે ક્યારે ઘરે ગયો હતો અને હવે ક્યારે જવાનો છે.. હોય શકે કે તે પડત નાસ્તો ખુટાડવા તમને વિષેસ આગ્રહ કરતો હોય.

૬. જો નાસ્તામા તિખો ચેવડો, ભાખરવડી, સિંગ-ભુજીયા વગેરે જેવી તિખી વસ્તુ હોય અને સાથે ગળ્યા સક્કરપારા, ગોળ પાપડી, મઠડી વગેરે જેવી ગળી વસ્તુ ના હોય તો પ્લીઝ પહેલા ચેક કરી લેવું કે પાણી બોટલ ભરેલી છે કે નહી(મોટા ભાગે નહી જ હોય).

૭. સામેની વ્યક્તિ બહાર હોટલમા જમવાનો આગ્રહ કરે તો પહેલા પર્સમા ચેક કરી લેવું પુરતા પૈસા છે કે નહી, કારણ કે મોટા ભાગે બીલ ચુકવવાનો વારો તમારો જ આવશે.

૮. જો રાત્રી રોકાવાના હોવ તો પહેલા રૂમમા જગ્યા ચેક કરી લેવી.. ક્યાંક ત્રણ બેડ ભેગા કરી ચાર ને સુવાનું થાય તો કોર્નર પર સુવું, આપાતકાલીન પરિસ્થિતીમાં નિકળવામા સહેલુ રહે.

૯. સવારે નિત્યક્રમ કરતા પહેલા પાણીની તપાસ કરી લેવી... શક્ય છે કે કોઈ એ રાત્રે નળ ચાલુ રાખી દીધો હોય અને સવારે પાણી ના પણ આવતું હોય. મોટા ભાગે તો પાણીની બોટલ સાથે લઈ જવી હિતાવર છે.

૧૦. તમારા મેલા કપડા ધોવામાં નાખતા બચો, કારણ કે હોસ્ટેલમા "સફેદ કપડા રંગીન અને રંગીન કપડા પચ-રંગી" થવા કોમન વાત છે.

૧૧. વિદાય લેતી વખતે જો તમારા ગામના જ કેટલાય લોકો હોય તો છાના-માના નિકળી જાવ, બાકી બે-ત્રણ થેલા ભરીને મેલા કપડાના પાર્સલ સાથે આવશે... અને જો કોઈ ના હોય અને લોકો તમને સ્ટેશન સુધી મુકવા આવવાનો આગ્રહ કરે તો નમ્ર ભાવે ના પાડી દો, શક્ય છે કે "એકજ સટલ" ૭-૮ જણા તમને વિદાય દેવા આવે.

આ તો થઈ સામાન્ય બાબતો આ સિવાયની પણ કેટકેટલી બાબતો ધ્યાનમા રાખવી જરૂરી છે. આ બધી જ બાબતો જાત અનુભવે શિખેલી છે.

-: સિલી પોઇન્ટ :-
કોઈ ને પણ ખોટા સાબીત કરવાથી કાઈ વળતું નથી, તેના કરતા સારૂ છે કે તેને અહેસાસ કરાવો કે તે ખોટો છે.


Saturday, May 8, 2010

100, સતક, સદી, "સો પોસ્ટ" બ્લોગ ઉપર...



લગભગ દોઢ વર્ષ પહેલા જ્યારે આ બ્લોગનું સર્જન કર્યુ ત્યારે અહી સુધી આવી શકીશ તેની કલ્પના ના હતી. ઓર્કુટ પર હું કોઈ કોમ્યુનિટી ઉપર કે પછી કોઈ જોડે સ્ક્રેપ થી પોસ્ટ કરૂ અને તે મને ખરેખર ગમે તો તેને ક્યાં સાચવવું તે એક પ્રશ્ન હતો. તેથી જ બ્લોગ બનાવવાનો વિચાર આવ્યો. શરૂની પોસ્ટ કોમ્યુનિટી અને સ્ક્રેપની સીધી જ કોપી-પેસ્ટ હતી. પણ મીત્રોનું અભુતપુર્વ પ્રોત્સાહન મળ્યુ તેમ તેમ લખતો ગયો.

લખવા માટે કોઈ નિતી નિયમો રાખ્યા નથી.. બસ કોઈ ની પણ પર્શનલ કોમેન્ટ નહી કરવાની અને જે લખવું ગમે તે જ લખવાનું. અમુક લેખોની ક્વોલીટી ખરેખર નબળી હતી પન તેને ડીલીટ ના કરતા તેને પણ સાચવી રાખ્યા છે. હા, બ્લોગ ઉપર ફિગર ૮૫-૯૦ નો જ બતાવે છે કારણ કે અમુક પોસ્ટ પબ્લીસ ના કરવી યોગ્ય લાગી. અમુક પોસ્ટમા (લગભગ દરેક પોસ્ટમાં) અપા્ર જોડણી ભુલો છે. છતા જેમ જેમ સમય વિતે છે તેમ તેમ સુધરવાનો પ્રયત્ન કરૂ છું. તે માટે અધીરભાઈ અને રવિન નો આભાર માનું છુ કે જે વારે વારે મને અકોર કરતા રહે છે.

બ્લોગ લખવાનું શરૂ કર્યુ પછી કેટલાય ઉતાર ચડાવ જોયા.. તેમા કેટલાક સુખદ પ્રસંગ આવ્યા તો કેટલોક સમય ખુબ કઠીન વિત્યો. ગુજરાતી બ્લોગર ગૃપ દ્રારા મારા બ્લોગને "બ્લોગ ઓફ ડે" જાહેર થયો ત્યારે માની ના શકાય તેવી ખુસી થઈ. ગયુ વર્ષ ૨૦૦૯ મા ઘણુ સર્જન થયુ. ગયા ડીસે. ૦૯ મા જ નક્કી કર્યુ હતું કે આવતા માર્ચ સુધીમા ૧૦૦ પોસ્ટ સુધી પહોચી જવું પણ તે ડેડલાઈન ના સચવાણી. સમય ના હતો તેવું નથી પણ ક્વોલીટી વાળૂ લખાણ જ ના લખાતું હતું. જેમ તેમ ગમે તેવી પોસ્ટો કરી ટારગેટ પુરો નથી જ કરવો તેવો મક્કમ નિર્ણય હતો. છતા કદાચ તેમા બાંધછોડ થઈ હશે જ.

૧૦૦ પોસ્ટ એ કાઈ મંજીલ નથી, ખાલી એક આકડો છે. અને આજે પણ પહેલી પોસ્ટનું મહત્વ આજની ૧૦૦મી પોસ્ટ કરતા વધુ મહત્વ છે. કારણ કે તે ના લખાય હોત તો આ પોસ્ટનું સર્જન શક્ય જ ના હતું. તે ઉપરાંત અહી આવી મારા લખાણને વાંચતા અને તેને વિષે કોમેન્ટ દેતા કેટલાય જાણ્યા અજાણ્યા સ્વજનો નું મહત્વ આ ૧૦૦મી પોસ્ટ કરતા વધુ છે જ. હું કદાચ પોસ્ટ લખવામા અનિયમીત હોયશ પણ આ સ્વજનો નિયમીત પણે મારા સર્જનને પોતાના સ્નેહથી સિંચે છે. તેનો આજીવન ઋણી રહીશ.

આવનાર દીવસો મા પણ અનિયમીત રીતે નિયમીત બ્લોગ અપડેટ કરતો રહીશ. હા એક પ્રોમીસ જરૂર આપીશ કે શક્ય હશે ત્યાં સુધી ક્વોલીટી પોસ્ટ માટે કોઈ બાંધછોડ નહી કરૂ. છતા મનુષ્ય છું ક્યારેક લાલચમા આવી નબળૂ લખાય જાય તો ચલાવી લેજો. અને હા અમુક મીત્રો સાથે મળી બ્લોગ ઉપરની સારી સારી પોસ્ટો અને બીજા મીત્રોનું શ્રેષ્ઠ સર્જનની એક ફીઝીકલ અને ઈ-બુક બન્ને બહાર પાડવી છે. થોડુક ફિક્શન ઉપર હાથ અજમાવવો છે. એક વાર્તા લખી છે બીજી નો પ્લોટ તૈયાર છે, એક નવલકથા પણ લખવી છે, પણ આ બધુ ટોટલી પ્રાથમીક સ્તર પર છે. મારા માટે નવો અનુભવ હશે એટલે તેની ક્વોલીટી વિષે શંકા છે એટલે જ અહી પોસ્ટ નથી કરતો. છ્તા હિંમત થશે ત્યારે અચુક પોસ્ટ કરીશ.

અંતમા બધા જ સ્વજનો નો ખુબ ખુબ આભાર અને ભવિષ્યમા પણ આ જ રીયે સ્નેહનું સિંચન મળી રહેશે તેવી આશા સહ જાગ્રત ના વંદન...


-: સિલી પોઇન્ટ :-
આવતી કાલે "મધર્સ ડે" છે, ત્યારે વિશ્વની તમામ માતાઓને મારા હ્યદય થી વંદન... કારણ કે આ ૧૦૦ ની પાછળ વધુ એક "૦" લગાડવા તે અતિ જરૂરી છે, બાકી મારી અનિયમીતતા આવતા ૧૦૦ વર્ષમા પણ મને ત્યાં સુધી નહી પહોચવા દે. :D

Thursday, May 6, 2010

પહેલા અફઝલ હવે કસાબ... પણ તેથી શું ?


સંસદ પર હુમલો થયો ત્યારે આખો દેશ દેશદાઝ મા સળગી રહ્યો હતો. ઘણા લોકો પાકિસ્તાનનો કોળીયો કરી નાખવાની વાતો કરવા મંડ્યા હતા. આ લખનાર પણ તેમાનો એક હતો. છેવટે અફઝલ ગુરૂ પકડાયો તેના ઉપર કેસ ચાલ્યો અને છેવટે તેને ફાંસીની સજા થઈ. લોકો એ અને ખાસ કરીને તે હુમલામા શહીદ થયેલા જવાનો ના ઘરનાઓ ન્યાય મળ્યાનો સંતોષ વ્યક્ત કર્યો. પણ પછી ? આજ સુધી તેને ફાંસી નથી મળી. આપણે તેમા પણ આપણા જ વખાણ કરતા થાકતા ના હતા. ભારત તેની સંસદ પર હુમલા કરનાર ને પણ બચવાનો પુરો મોકો આપે છે તે આખા વિશ્વને બતાવા માગે છે. સાલ્લુ ભલાઇ ની પણ કાઈ હદ હોય કે નહી ?




મુંબઈના V.T. (જો કે હવે CST) સ્ટેશન પર એક છોક્કડા જેવો દેખાતો ત્રાસવાદી પોતાની બેગમા બોમ્બ અને હાથમા રાયફલ લઈ લોકોને યમલોક પહોચાડતો જતો હતો તે દ્રશ્ય લગભગ બધાએ TV ઉપર જોયુ હશે. તેના(કે આપણા ?) કમનસીબે તે જીવતો પકડાય ગયો(મુર્ખો, મરી ગયો હોત તો દેશના કરોડો રૂપિયા બચેત). તેની ગોળિઓથી કેટલા મર્યા કે શહિદ થયા તે તો આંકડાની માયાજાળ છે તેમા ના પડતા અને તે પછીનો આખ્ખો કાર્યક્રમ કેમ ભજવાણો તે પણ ના માંડતા આજે તેને ફાસીની સજા થઈ તેના ઉપર આવું. ૧૦ જણા (કોઈ કહે છે ૫૦ હતા) ભારતમા ઘુસી સેકડો લોકોને કમોતે મારી નાખે પછી તેમાથી એક જીવતો પકડાય અને તેને ફાસીની સજા આપી આપણે ફટાકડા ફોડી તેની ઉજવણી કર્યે ત્યારે સાલ્લુ હસવું આવે છે. આ તો પેલા જેવું થયુ ભર બજારમા કોઈ થપ્પડ મારી જાય પછી તેની ખીજ વચ્ચે આવતા કોઈ નાના છોકરા ઉપર કાઢ્યે. કસાબ ને માન્યુ કે ફાસી થઈ પણ જાય તેથી શું ?

મુંબઈમા થયેલો હુંમલો આપણી બેવકુફી હતી... ઘણી બધી બાબતોમા આપણે અક્કલનું પ્રદર્શન કર્યું. હોમ મીનિસ્ટર થી લઈ ને પોલીસ ફોર્સે પોતાની ફજેતી કરાવડાવી. અણઘટ આયોજન અને અપુરતા સાધનો થી થવી જોયે તેના કરતા સેકડો ગણી વધુ જાન હાની વેઠી. છતા ઠેર ના ઠેર છીએ. જેટલી શક્તિ, સમય અને નાંણાનો ઉપયોગ કસાબને ફાસીને માચડે ચડાવવામા કર્યો તેટલો ઉપયોગ પોલીસ ફોર્સને ટ્રેઇન કરવામા અને આધુનિકી કરણ કરવામા લગાવ્યા હોત તો બીજા વખતે કોઈ કસાબ આવી રીતે આવે ત્યારે આટલી જાન હાની વેઠવી ના પડે... પણ આવી બુદ્ધી સુજે કોને. અહી તો લાશો ને પણ કોઈ ફાયદા વગર કફન ના ઓઢાડે..

અને હા અફઝલ ગુરૂનિ જેમ કસાબ પણ ભારત સરકાર નો મહેમાન બની ને રહેશે, ક્યાં સુધી ? જ્યાં સુધી કોઈ ફરી પાછુ પ્લેનનું હાઇજેકીંગ ના કરે ત્યાં સુધી. ભારતમા દરેક ગુનેગારને પુરતી તક આપવામા આવે છે.

-: સિલી પોઇન્ટ :-

કસાબને ફાંસીની સજા મળી ત્યારે કેટલીક પાર્ટીના કાર્યકરોએ ફટાકડા ફોડ્યા, જ્યારે કસાબ ફટાકટા ફોડતો હતો ત્યારે તે બધા ક્યાં હતા ? વિચારવા જેવી વાત છે નહી.