પપ્પા મને જોબ મળી ગઈ…

વિતેલી વાત...http://marisamvedana.blogspot.com/2011/01/blog-post.html

જીવન જીવવાના મુખ્ય બે જ રસ્તા હોય છે. એક સમાજના નિતી-નિયમો એટલે કે પેરામીટર પર જીવવું અને બીજુ તમારા ખુબના નિતી-નિયમો એટલે કે પેરામીટર બનાવી તેને અનુસરવું. પહેલો રસ્તો સિધો છે અને તેમા મર્યાદાઓ-પ્લસ પોઇન્ટ-માઇનસ પોઇન્ટ બધાની ખબર હોય છે. શું કરવાથી શું થશે તેના રેડી રેફ્રન્સ અને ઉદાહરણો ઢગલાબંધ મળી રહેશે. બીજુ આવા પ્રકારનું જીવન સમાજમાં રૂટીન હોય તરત સ્વિકાર્ય બની જાય છે. બીજા પ્રકારના જીવનમાં ઘણી તકલીફ પડતી હોય છે, રસ્તો નવો જ બનાવવાનો હોય છે. સમાજની પ્રતિક્રીયાનું કાઇ નક્કી નથી હોતુ તે સ્વિકારે પણ ખરા અને કદાચ ના પણ સ્વિકારે. મોટાભાગે તો શરૂવાતમાં સ્વિકારતું જ નથી પણ પાછળથી તે જ સમાજ વ્યક્તિએ બનાવેલ પેરામીટર્સને અનુસરે છે. આપણે ૫’૭-૮-૯ કે ૧૦” ના સીંગલ-ડબલ કે મધ્યમ બાંધાના, વાન ગોરો-કાળો કે ઘઉંવર્ણા વાળી રુટીન લાઈફ જીવતી લાખો કરોડો વ્યક્તિ મા ની એક વ્યક્તિ બનવું છે કે આપણું પોતાના નામે ઓળખાવું છે, તે વિષે વિચારવા જેવું ખરૂ નહી ?

ચાલો હવે મુદ્દા પર આવું, જોબ માટે ફાફા મારતો હતો ત્યારે જ સ્ટેડીયમ સર્કલ પાસે પ્રીમીયર માટેની એક જોબ માટે કોલ આવ્યો. બીજા દીવસે ૧૦-૩૦ વાગ્યે બોલાવેલ, હજી બપોર પડી ના હતી ત્યાં તો ઇન્કમટેક્ષ આગળ બીજી એક જગ્યાએ થી પણ કોલ આવ્યો. આ પહેલી વખત હતું જ્યારે મને સામેથી ઇન્ટરવ્યુ માટે બોલાવવામાં આવ્યો હોય. બાકી તો અત્યાર સુધી હું જ ઘુસ મારી સામેથી જ ઇન્ટરવ્યુ આપી આવતો. થોડીક આશા બંધાતી જતી હતી અને હજી તો જમીને બેઠો જ હતો ત્યાં મોબાઇલ વાગ્યો, “જાગ્રતભાઈ, શિવરંજની કે પાસ એક કોલસેન્ટર મે જોબ મીલ શકતી કે સેલરી ૪૫૦૦-૬૦૦૦ તક હૈ આપ આજ સામ કો ઇન્ટરવ્યું કે લીયે જાના ચાહોગે ?” પ્લેસમેન્ટ એજન્સીવાળી મેડમ ને તો ખબર જ હતી કે આ ના નહી પાડે. એટલે મારા હા પાડ્યા પછી હું હજી વધુ કાઈ પુછુ તે તરત આગળ વધ્યા,” ઓ.કે. તો મે ડીટેઇલ આપકો મેઇલ કર રહી હું લાસ્ટ પેઇજ કી પ્રીન્ટ નિકાલ કે સામ ૫-૫.૩૦ બજે વહા ટચ હો જાના. ઓ.કે. બેસ્ટ ઓફ લક.” લગભગ દરેક વખતે આ છેલ્લુ વાક્યે બહુ ખુચતું અને તેનું કારણ પણ હતું સાલ્લુ તે એક તો આપણી પાસે બેસ્ટ ના હતું બાકી બે વર્ષ પહેલા મારી નીચે ૧૦૦-૧૨૫ માણસો કામ કરતા અને આજે મારે જ જોબ માટે…..

નિરાસાની પરાકાષ્ઠાએ જો વ્યક્તિ થોડોક સમય મનને શાંત રાખી નિર્ણય લે તો તેમાથી રસ્તો તરત મળી જાય છે કારણકે હવે થોડોક જ પ્રયત્ન બાકી રહેલો હોય છે, ઓલ મોસ્ટ પ્રયાસો તેના અંતિમ તબક્કામાં હોય છે અને સત્યતા એ છે કે મોટાભાગના લોકો અહી સુધી આવીને જ ભાંગી પડે છે. જણાવેલ સમયે હું જે-તે જગ્યાએ પહોચી ગયો. સિક્યોરીટી જોય ને તો એવું લાગ્યુ જાણે હું વિધાનસભામાં કેમ ના જતો હોય. સીડી ઉપર સેન્સર- કેટલા ઉપર ગયા-કેટલા નીચે ઉતર્યા તેની ગણતરી માટે, કેટલાય કેમેરા અને કેટલીય જગ્યાએ ગાર્ડ. એક પણ દરવાજો ફિંગરપ્રીન્ટ સ્કેન કર્યા વગર ના ખુલે. ચક્રવ્યુંના સાતેય કોઠા પાર તો કર્યા પણ છેલ્લે જે દ્રશ્ય જોયુ તે જોય ને તો અભિમન્યુ કરતા પણ મારી હાલત કફોડી થઈ. એક મોટા અરે જબર જસ્ત મોટા હૌલમાં કેટલાય લોકો બેસીને ગણ-ગણ કરતા હતા. તેની વચ્ચે અમુક ઉભા-ઉભા જોર-જોરથી બરાડા નાખી જે રીતનું બોલતા હતા તે જોય ને હું નક્કી ના કરી શક્યો કે તે તેને સમજાવતા હતા કે પછી તેની રીમાન્ડ લેતા હતા. આ પ્રક્રીયા ચાલુ હતી ત્યારે જ એક વ્યક્તિ કે જે લગભગ ટોર્ચર કરતો હતો તેની બાજુમાં એક મેડમ આવી ને ઉભા રહ્યા અને જાણે અચાનક કાઇક થયુ હોય તેમ પેલો સ્વિચ ઓવર થઈ એટક માથી ડીફેન્સ પર આવી ગયો. સહજ ભાવે હું તો બધુ જોતો હતો ત્યાં તો તે જ મેડમ મારી પાસે આવ્યા. નાનકડો એવો ઇન્ટરવ્યું લીધો તેમા ૧૦ માથી ૮ પ્રશ્ન, “આપ યહ જોબ કર શકોગે ?? તે એક જ હતો. અંતમા તેણે મને એક ફોર્મ પર સહી કરાવી બે કાગળ હાથમાં પકડાવ્યા તેમા એકમાં નિતી-નિયમોની યાદી હતી અને બીજામાં મારે જે જે મેડીકલ ટેસ્ટ કરાવવાના હતા તેની યાદી હતી. સાલ્લુ એક જગ્યાએ H.I.V. લખેલું જોય હું તો ચોક્કી જ ઉઠ્યો.

ઘરે આવીને મે નિરાંતે યાદી જોય તો તેમા તો દીવસમાં કેટલી વખત બાથરૂમ જવાનું અને તે પણ કેટલી મીનિટ માટે, કેટલી વખત પાણી પિવાનું, લન્ચ બ્રેક કેટલી મીનિટનો બધુ જ લખ્યુ હતુ. ઉપરાંત જો તેમા વધુ સમય લાગે તો પ્રતિ સેકન્ડ કેટલા નો દંડ તે ની પણ વિગત હતી. એજ ક્ષણે મારો માર્કેટીંગ કોલ કરતી વ્યક્તિ સામે જોવાનો નજરીયો બદલાય ગયો. કેવી લાચારી આ તો… બીજી યાદી જોય તો ખબર પડી કે આ બધા ટેસ્ટ કરાવા જાવ તો ૧૦-૧૫ દિવસનો પગાર તો પહેલા જ વપરાય જાય. અને પહેલો પ્રશ્ન તો એ કે ૨૧મી તારીખે આટલા રૂપિયા લાવવા ક્યાંથી ?? કાલે પેલા બીજા બે કોલ પતાવી નિર્ણય કરવો તેવું નક્કી કર્યું.

બીજા દીવસે આપેલ સમયે હું પહેલા સ્ટેડીયમ સર્કલ પાસેના સ્ટુડીયોએ પહોચી ગયો. સ્ટુડીયો બંધ હતો એટલે થોડીક વાર રાહ જોય. સાથે ઉભેલો વ્યક્તિ ત્યાં જ કામ કરતો હતો એટલે તેણે કહ્યુ કાઈ નક્કી નહી ક્યારે આવે પણ આપણે ૧૦ વાગે હાજર થઈ જવાનું મોડા પડ્યે તો અડધો દીવસનો પગાર કપાય જાય. પહેલા જ જાટકે મન ખાટુ થઈ ગયું. પણ બીજો તો કોઈ ઉપાય ના હતો. તરત વિચાર આવ્યો અહી સમય બગાડવો તેના કરતા ઇન્કમટેક્ષ ઇન્ટરવ્યું આપી આવું. કદાચ આ નિર્ણય મારી લાઈફ ચેન્જ કરનારો હોય શકે . તે આગળ નક્કી કરીશું, હું ત્યાથી સીધો જ ઇન્કમટેક્ષ પહોચી ગયો. સ્ટુડીયો ઉપર નીચે હતો એટલે ઉપર સીધો જ એક નાનકડી કેબીનમાં ગયો. થોડાક સવાલ જવાબ પુછ્યા પછી મને નિચે મોકલ્યો. મારૂ વર્ક જોયું અને પછી મને ફોન કરશે તેમ જણાવી વિદાય કર્યો. દરેક વખતે આવું જ થતું એટલે બહું નવાઇ ના લાગી. કદાચ અહી જોબ મળી જાત તો સારૂ હતું કારણ કે અહી “એપલ” પર વર્ક કરવાનું હતું. જેવું મારૂ નસીબ….

અહી પાછો સીધો જ સ્ટેડીયમ પહોચી ગયો. બપોરના ૧૧.૩૦-૧૨.૦૦ થવા જઈ રહ્યા હતા હજી પેલી ઓફીસ ખુલ્લી ના હતી અને હજી પેલો ભાઈ પણ ત્યાં જ બેઠો હતો. બીજી ૧૦-૧૫ મીનિટ વિતી ત્યાં તો એક ગાડી માથી કોઇક ઉતર્યું એટલે પેલો ભાઈ સામે દોડ્યો હું સમજી ગયો કદાચ તે જ સ્ટુડીયોનો માલોક હશે. મને બહાર ઉભવાનું કહી તેઓ એ અંદર થોડુક સરખુ કર્યું. ઇન્કમટેક્ષની જેમ અહી પણ ઉપર-નીચે સ્ટુડીયો હતો પણ ફરક એટલો કે અહી અંડરગ્રાઉન્ડ એટલે કે નીચે જવાનું હતું અને ત્યાં ઉપર ચડવાનું હતું. અને વાસ્તવમાં પણ હું નીચે જ ઉતરતો હતો. બે-ચાર સામાન્ય પ્રશ્ન પુછી કાલથી આવી જવાનું કહ્યું. મને તો હજી વિશ્વાષ જ ના બેઠો. પગાર ૩૫૦૦ + ઓવર ટાઇમ, ફરજીયાત ઓવર ટાઇમ અને ૬ મહીનાનો બોન્ડ આટલી શરતે મને મારી લાઇફની પહેલી મારી ખુદની ઓળખાણ પર જોબ મળી. ઘરે આવી પપ્પાને ફોન કરી એટલું જ બોલી શક્યો, “પપ્પા મને જોબ મળી ગઈ”.

વધુ આવતા અંકે…

-: સિલી પોઇન્ટ :-

જો તમને બહુ શરમ-સંકોચ આવતી હોય અને તમે બહુ જ સેન્સેટીવ હોવ તો કોલ-સેન્ટરમાં જોબ કરી જુઓ. બધુ જ નિકળી જશે.