I Love Parle..... કદાચ તમે પણ.

મારી વયની દરેક વ્યક્તિએ જીવનમા એકવાર તો પાર્લેની કોઈને કોઈ આયટમ ખાધી જ હશે. તમને થશે આજે આ પાર્લે ક્યાંથી યાદ આવી ? ગયા અઠવાડીયે યથાર્થ માટે પિપર લેવા ગયો. દુકાનવાળો ઘરનો જ હતો એટલે તેની સલાહ માંગી કઈ લઈ જાવી. કારણ કે જેટલી લઈ જાવ તે બધી તે પુરી જ કરી નાખે . દુકાનવાળાએ કહ્યું પોપિન્સ લઈ જાવ એક તો નાની-નાની પિપર આવે અને એક રોલ બે-ચાર દિવસ ચાલે તે નફામા. તરત જ મને મારું નાનપણ યાદ આવ્યું. અને ત્યારે જ મારો પાર્લે પ્રત્યેનો લગાવ અહી મુકવાનો નિર્ણય કર્યો.

ત્યારે હું પ્રાયમરીમા ભણતો હતો. રિસેસમા મોટાઘરે જમવા હું અને મારી નાની બેન સાથે જમવા જતા. રોજ જમીને મોટા મમ્મી કાઇક ભાગ આપે, ક્યારેક બોર હોય તો ક્યારેક જામફળ આપે. ફ્રુટના હોય ત્યારે તે અમને બન્નેને ૨૫ પૈસા (હા, પાવલી અને તે પણ ૧૯૮૭-૮૮ મા) આપે. ત્યારે ૨૫ પૈસાની ૨ કિસમી કે ઓરેન્જ અથવા તો ૧ મેન્ગો બાઈટ કે મેલોડી આવે. પણ અમે બન્ને ભેગા થઈ ને ૫૦ પૈસાની પોપિન્સ લઈ લેતા. ૫૦ પૈસામા બન્નેને ૩-૪ પિપર મળતી.

હું માંગરોલ રહેતો પણ વારે વારે કોઈને કોઇ મુંબઈ જતુ એટલે લેટેસ્ટ વસ્તુ જે બજારમા આવી હોય તે ઘરમા અચુક આવતી. વારે તહેવારે બહાર જવાનું થતુ એટલે મોટાભાગની વસ્તુનો સ્વાદ માણેલો. કેશોદ એરપોર્ટ પર જ્યારે કોઈ ને મુકવા કે લેવા જઈએ ત્યારે કેન્ટીનમા ગોલ્ડસ્પોર્ટ કે લીમકા પીતા, સાથે નાસ્તામા મોનેકો અને ક્રેકજેક બિસ્કીટ ખાતા. પાર્લે-જી તો ઘરે આવતા જ હતા.

અરે કિસમી તો હમણા સુધી મારા પોકેટમા પડી રહેતી. આજે બજારમા કેટલીય વેરાયટીના બિસ્કિટ,પિપર ચોકલેટ મળે છે પણ જે સ્વાદ અને જે મજા પાર્લેની પિપર બિસ્કિટ ખાવામા મળે છે તે બીજી કોઈ વસ્તુમા મળતી નથી. આજે પણ જ્યારે ટ્રાવેલીંગમા ગયો હોય અને ખુબ ભુખ લાગી હોય અને કાઇ વ્યવસ્થિત ખાવાનું ના મળતુ હોય ત્યારે પાર્લે-જી અને ફ્રુટી થી ચલાવી લવ છું. કદાચ આ બધી પ્રોડક્ટ સાથે ભાવનાત્મક સંબંધ સ્થપાય ગયો લાગે છે.

-: સિલી પોઇન્ટ :-

સફળતા એકલી નથી આવતી, કેટલા બધા લોકો ની અપેક્ષાઓ પણ સાથે આવે છે.