બ્લોગ પર ૫૦મી પોસ્ટ.

મારા બ્લોગ પરની આ ૫૦મી પોસ્ટ કરતા એક અનોખી ઉર્મી દિલમા ઉઠે છે. કદાચ મને કલ્પના ના હતી કે હું અહી પહોચીશ. હા,એક વાત નક્કી હતી હતી કે લખવામા પુરી ઇમાનદારી રાખવી છે અને જેવો છુ તેવો જ લોકો સામે જાવુ છે. કોઇ પણ વ્યક્તિ અહી મારા શબ્દોને વાંચે અને જ્યારે મને રૂબરૂ મળે ત્યારે તેને કોઈ જ ફરક લાગવો જોઇએ નહી. બીજુ મારો બ્લોગ મારો જ રહેવો જોઇએ હું જે અનુભવુ છુ જે વિચારું છુ અને જે માનુ છુ તે જ અહી લખવાનું જે હું કરવા ધારતો નથી તેની બીજા કોઇને સલાહ આપવાની નહી. બીજુ મારી પસંદગી-નાપસંદગી બીજા પર ક્યારેય થોપવી નહી. આટલા નિયમોને ધ્યાનમા રાખી આ સફર શરૂ કરેલી.

પહેલા તો બ્લોગનું નામ "મારીસંવેદના" કેમ રાખ્યુ તે કહું. મે બહુ પહેલાથી જ નક્કી કર્યું હતૂ કે જ્યારે હું મારી આત્મકથા લખીશ (સોરી છ્પાવીશ. કારણ કે પહેલા ત્રણ વાર લખી ચુક્યો છું.) ત્યારે તેનું નામ હું "મારીસંવેદના" રાખીશ. જ્યારે બ્લોગ બનાવાનો વિચાર આવ્યો ત્યારે તરત જ તે નામ આપી દીધું. બીજુ આ બ્લોગ મે એક ડાયરીની જેમ લખવા માટે જ બનાવ્યો હતો એટલે આ મારી ઇ-આત્મકથા જ લખાવાની હતી. પરંતુ આગળ ત્રણ વાર થયુ તે રીતે તે વિચાર અમલ કરતા પહેલા જ પડતો મુક્યો. કારણ કે આત્મકથામા વ્યક્તિ પોતાની સાથે તેના નજીકના બધાનો પણ સમાવેશ કવો પડે અને હું મને પોતાને એટલો પરિપક્વ નથી માનતો કે તટસ્થ રીતે સંબંધોનું મુલ્યાકન કરી શકું. જે સંબંધમા મુલ્યાકનની જરૂર ના હતી તે બધા જ પ્રસંગો મે અહી કટકે કટકે મુક્યા જ છે. શરૂમા તો મને જે વિચારો આવતા તે જ મુકતો હતો. રોજ બરોજની ઘટનાઓ અને તેને લગતી મારી સંવેદના અહી મુકી મારૂ મન હલકુ કરી લેતો. બધા જ ને હોય તેમ મને પણ હતૂ જ કે લોકો મારા બ્લોગ પર આવે મારા લખાણની વાહ-વાહ કરે અને થયુ પણ ખરા.

ઘણા લોકોના બ્લોગ પર તેના ઓર્કુટના મીત્રો જ આવતા હોય છે જ્યારે મારા કીસ્સામા ઉલટુ થયુ મને બ્લોગના લીધે ઘણા ઓર્કુટ મીત્રો મળ્યા. મે અમુક નિયામો પહેલા જ બનાવી રાખ્યા હતા તેમા એક તો બ્લોગ પર ક્યારેય મારા વિચારો થોપવા નહી. બીજુ મારા અંગત સ્વાર્થ માટે બ્લોગનો ક્યારેય ઉપયોગ કરવો નહી. આ બન્ને નીયમો મે સખત રીતે પાળ્યા છે અને પાળતો રહીશ. ઘણી વાર એવુ પણ થયુ છે કે મારા વિચારો ઘણાને માન્યના પણ હોય તો ક્યારેય કોઇ ને તે સ્વિકારમા મજબુર નથી કર્યા. મને પણ વાહ વાહ થાય છે તે ગમે છે તો સામે મારી મર્યાદાઓ કોઇ બતાવે છે ત્યારે પણ આનંદ થાય છે. મારી સૌથી મોટી મર્યાદા મારી જોડણી કાચી છે તે છે. હું ઘણી મહેનત કરુ છે છતા તે નથી સુધરતી. એક સમસ્યા ટાઇપ કરતી વખતે ભળતા અક્ષરો લખાય જાવાની પણ નડે છે. તેમ છતા તમે લોકોએ મને ચલાવી લીધો તે માટે આપ સૌનો આભાર.

આ સફરમા ઘણા ઉતાર-ચડાવ આવ્યા. શરૂના ત્રણ મહીનામા બહૂ ઓછા લોકો અહી આવતા ત્યારે થોડી નિરાશા થતી . ગણ્યા ગાઠ્યા લોકો જ આવતા પણ એક સંતોષ હતો કે જે કોઈ પણ આવતા તેઓ મને આગળ વધવાની પ્રેરણા આપતા જતા હતા. જોકે મે ક્યારેય એવી અપેક્ષા તો કરી જ ન હતી કે મારા બ્લોગ પર ભિડ જામે કારણ કે મને મારી મર્યાદા ખબર હતી પરંતુ મનમા થતૂ કે મારો બ્લોગ કાઇક અલગ જ બને. અચાનક ૬ એપ્રીલ ૨૦૦૯ ના દિવસે કમલેશભાઈનો મેસેજ આવ્યો કે તારો બ્લોગ ગુજરાતી બ્લોગ ગૃપમા તા. ૪-૬-૦૯ નારોજ બ્લોગ ઓફ ધ ડે જાહેર થયો છે.

એક સાથે ઘણુ બધુ મળી ગયુ હોય તેવો અનુભવ થયો. મે જ્યારે બ્લોગ ઓફ ધ ડે ની યાદી વાંચી ત્યારે થયુ કે આપણૂ નામ આ બધાની હરોળમા મુકાયુ તે જ બહુ છે. જ્યારે જ્યારે તમે બધાએ મારા વખાણ કર્યા છે ત્યારે ત્યારે મારી જવાબદારી વધતી ગઈ છે. પહેલી પોસ્ટથી લઈ ને આ ૫૦મી પોસ્ટ સુધીમા મારી જવાબદારી ૫૦ ગણી વધી છે. અને આગળ પણ વધતી જાશે. વચ્ચે સમય ના અભાવે બ્લોગ અપડેટ નથી કરી શક્યો તેમજ અમુક વિષયો અધુરા જ મુક્યા છે તેને પુરા પણ કરવા છે. એક તટસ્થ ભાવે જે લેખન શરૂ કર્યુ હતુ તેમા આપ બધાના સ્નેહની જવાબદારી અને તે જવાબદારીને વળગી રહેવાની નિષ્ઠા ભળી છે. ઇશ્વર પાસે આ જ નિષ્ઠા પુર્વક લેખન કાર્ય થતુ રહે તેવી પ્રાર્થના. ઘણૂ લખવું છે પણ હવે નહી લખાય મારાથી.

આપ સૌના સ્નેહનો આભારી.

જાગ્રત.