…ને આંખ ઉઘડી ગઈ – લઘુ કથા

મીત્રો આમ તો વાર્તા ઇ મારી લેન નહી છતા ક્યારેક મીત્રોના આગ્રહ વશ ઘસી કાઢુ છું. લગભગ સાડા ત્રણ-પોણા ચાર વાર્તાઓ લખી છે અને તેમા શરૂની એક ડોઢતો રીતસરની ઘસી જ છે. છતા તે મારૂ સર્જન છે એટલે તેને પણ તમારી સામે રજુ કરીશ જેથી તમને ખબર પડે કે હું કેટલુ ખરાબ લખી શકુ છું.

આજે જે વાર્તા અહી પોસ્ટ કરૂ છુ તે "રજનીભાઈ" ના આગ્રહ ને લીધે લખી છે. એટલે જે કાઈ પણ સજા આપવાની હોય તે તેને આપવી જેની જાહેર નોંધ લેવી.

…ને આંખ ઉઘડી ગઈ – લઘુ કથા

ઓફીસનું ત્રાસદાયક કામ માંડ માંડ પુર્ણ કરી અવિનાશ ઘર તરફ જવા જ નિકળતો હતો ત્યાં જ ટેબલ પર પડેલા ફોનની ઘંટડી રણકી ઉઠી. એક સેકન્ડ માટે તો થયુ કે ફોન ઉઠાવવો જ નથી ચુપચાપ નિકળી જાવ પણ પછી બીજી જ સેકન્ડે મગજમાં જબકારો થતા ફોન ઉઠાવી લીધો. સામે થી ચિર-પરિચીત અવાજ આવ્યો, “મી.અવિનાશ કમ ઇન ટુ માય કેબીન”. મેનેજરે પોતાને તેની કેબીનમાં બોલાવ્યો છે એટુલુ સમજતા જ તેને થયુ કે એક વધુ દીવસનો અંત મહાભારતના સાથે થશે.

“મે આઈ કમ ઇન સર ?” મેનેજરની કેબીનનો દરવાજો ખોલતા જ વિનય સાથે અવિનાશ બોલ્યો, વ્યવહારુતા વચ્ચે ’રીસ્પેક્ટ’ ની બાદબાકી તેના અવાજમાં જણાય આવતી હતી. “કમ ઇન મી.અવિનાશ, મે તમને શા માટે બોલાવ્યો છે તેનો અંદાજો તો તમને આવી જ ગયો હશે. શું વિચાર્યું છે તમે ?” ગોળ-ગોળ વાતમાં સમય બગાડ્યા વગર મેનેજરે પોતાની આદત મુજબ સિદ્ધા જ મુદ્દા પર આવી ગયા. “સર ફેમીલી સાથે ચર્ચા ચાલુ જ છે, એક બે દીવસમાં જવાબ આપી દઈશ.” અવિનાશે સંકોચાતા મને જવાબ આપ્યો. “લુક મી.અવિનાશ તમારી પાસે બીજો કોઈ ઓપશન નથી એટલે બનતી ત્વરાએ જવાબ આપી દો તો સારૂ છે કારણ કે તમારા સિવાય પણ ઘણા બધા લોકો લાઈનમાં છે પણ તમે ખુબ સિનિયર છો એટલે પહેલો ચાન્સ તમને મળે છે. તમે તો મારી પરિસ્થીતિ સમજી શકો છો.” મેનેજરે સીધુ અને સટ જણાવી જ દીધુ. “જો તમે કાલ સાંજ સુધીમાં જવાબ નહી આપો તો મારે ના છુટકે મારી રીતે જવાબ ઉપર મોકલી દેવો પડશે, યુ કેન ગો નાવ.” મેનેજરે અવિનાશને આગળ કાઈ બોલવા જ ના દિધો અને પોતાનો નિર્ણય જણાવી દીધો.

ઓફીસથી નિચે ઉતરતા સુધીમાં તો અવિનાશના મગજનો કબજો વિચારોના ગુચવાડાએ લઈ લિધો હતો.૧૫ વર્ષ થી જે કંપનીમાં કામ કરતો હતો તે કંપની એ અચાનક જ પોતાની આ બ્રાન્ચ બંધ કરી દીધી. આમ તો મોટા ભાગના કર્મચારીઓ ના રાજીનામા ગયા ડિસેમ્બરમાં જ લઈ લીધા હતા. તેમાથી ઘણા ને તો રજા પણ આપી દીધી હતી પણ વહીવટી કામ પુર્ણ ના થાય ત્યાં સુધી અમુક લોકોને હજી ચાલુ રાખ્યા હતા તેમા અવિનાશ પણ હતો. ૪૦ વર્ષની ઉમરે બીજુ કામ શોધવા જવાની ચિંતા તેને છેલ્લા છ મહીનાથી સતાવતી હતી તેમાજ કંપની તરફથી ઓફર મળી કે અવિનાશ ઇચ્છે તો તેને દિલ્હિ સ્થિત કંપની ની હેડ-ઓફીસમાં જોબ મળી જશે. અવિનાશ ની ચિંતા પળ ભર માટે તો ઓસરી જ ગઈ પણ બીજી જ પળે નવી મુશ્કેલી સામે આવી ઉભી રહી… “મમ્મી નું શું થાશે ?” પોતે ત્રણેય ભાઈઓ માં નાનો હોવા છતા મમ્મીની જવાબદારી પોતે પોતાને માથે લીધી હતી. ભાઈઓ એ તો કહ્યુ જ હતુ કે ચાર-ચાર મહીના ત્રણેય ભાઈઓ જવાબદારી(?) વહેચી લઈએ ત્યારે અવિનાશે જ કહ્યુ હતું આ જવાબદારી નહી ફરજ છે અને હુ તે ખુશીથી ઉપાડી લઈશ. આ વાત સાથે જોકે ગ્રીષ્મા તેની પત્નિ પણ સહમત હતી પણ જ્યારે જોબમાં અનિશ્ચીતતા આવી ત્યારે એકાએક તેનુ પણ મન ફરી ગયું.

દિલ્હી જેવા કેપિટલ સીટીમાં બે જણાનું તો માંડ-માંડ પુરૂ થાય ત્યારે આ બાજુ તો બબ્બે છોકરાઓ ને ભણવવાના પણ હતા. ઉપરાંત ૭૦-૭૫ વર્ષના મમ્મી પણ સાથે. ગ્રીષ્માએ ઘણી વખત અવિનાશને કહ્યુ કે તમે આટલા વર્ષ મમ્મીને સાચવ્યા તો હવે બીજા ભાઈઓને કહો કે થોડીક જવાબદારી(?) ઉપાડે ત્યારે અવિનાશ એટલુ જ કહેતો કે આ જવાબદારી નથી ફરજ છે અને તે મે મારી જાતે જ ઉપાડી છે એટલે હવે હું તેમને કાઈ પણ કહી ના શકું. આ જ બાબતે વખતો વખત તણખા જરી જતા. મમ્મી જ્યારે આ સાંભળતા ત્યારે એટલું જ કહેતા કે, “બેટા તમે સુખેથી જાવ અને તમારૂ જીવન જીવો મારે હવે કેટલા વર્ષ જીવવાનું, બાકી ના વર્ષ હું કોઈ પણ વુદ્ધાશ્રમમાં કાઢી નાખીશ.” આટલુ બોલતા જ તેની આંખો ભરાય આવતી.

વિચારો માં વિચારોમાં પોતે ક્યારે સોસાયટી ના નાકે પહોચી ગયો તેની તેને ખબર પણ ના પડી. ડોરબેલ વગાડી તો અંદર થી અવાજ આવ્યો, “આવું છુ” થોડી જ વારમાં દરવાજો ખુલતાની સાથે પ્રશ્નનો મારો થયો, “આજે પાછુ મોડુ થયું ? એટલુ તે શું કામ હોય છે ? શું કહ્યુ દીલ્હી જવા માટે ? ક્યારે જવાનું છે ?”. “મને અંદર આવવા દઈશ કે બધુ અહી જ પુછી લેવું છે ?” ગુસ્સામાં અવિનાશથી ઉચા અવાજે બોલાય ગયું. “હવે બીજાનો ગુસ્સો મારા પર ના કાઢો, મને પણ ખબર છે કે ઘરમા જ્યા સુધી આ પનોતી બેઠી છે ત્યાં સુધી કાઈ થવાનું નથી.” “ગ્રીષ્મા, તને ખબર છે તું કોના વિષે શું બોલે છે ? તે મારા મમ્મી છે અને તારા સાસું ખબરદાર હવે તેના વિષે કાઈ પણ એલફેલ બોલી છે તો.”ગુસ્સામાં અવિનાશનો અવાજ વધુ ઉંચો થઈ ગયો. “હા-હા ખબર છે તમારી મા છે, પણ તમે જ કહો કોઈ મા પોતાના દીકરાની ઉન્નતીની વચ્ચે આવે ?” ગ્રીષ્માનો વેધક પ્રશ્ન અવિનાશને ચુપ કરાવા માટે બસ હતો. અવિનાશ ચુપ-ચાપ બેડરૂમમાં જતો રહ્યો. હજી તો તે માંડ ફ્રેસ થયો હશે ત્યાં તો બેડરૂમના દરવાજે ટકોરા પડ્યા, “બેટા હું અંદર આવું ?”, “ઓહ મમ્મી આવને અંદર” આટલુ જ બોલતા અવિનાશે મમ્મીનો હાથ પકડી તેને અંદર લઈ આવ્યો. “જો બેટા ઘણી વાર કહી ગઈ છુ અને આજે ફરી વખત કહું છુ મને કોઈક આશ્રમમાં મુકી તમે બદા ખુશીથી દિલ્હી જાવ. તું મારા માટે તારુ અને તારા પરિવારનું ભવિષ્ય શા માટે બગાડે છે. અને જો ત્યાં બધુ સેટ થઈ જાય તો પાછળથી એક-બે વર્ષે હું ક્યાં નથી આવી શકતી.” “ના મમ્મી એવું નથી બધુ જ સમુસુતરૂ થઈ જાશે તું ચિંતા ના કર”.

બધુ સમુસુતરૂ થઈ જાશે આટલું અવિનાશે બોલતા તો બોલી નાખ્યુ પણ તેને પણ ખબર હતી કે તેની પાસે બીજો કોઈ વિકલ્પ જ ક્યાં હતો. એક તો મંદીનો સમય અને તેમા હરીફાઇ પોતે ચાલીસીમા પહોચેલ, પોતાને નવી જોબ પણ કોણ આપે ? પોતાની જ સાથે કામ કરતા કેટલાય લોકોને ભુખે મરવાના દીવસો આવ્યા છે જે તે પોતાની સગી આંખે જુવે છે. જો પોતે કંપનીની ઓફર ફગાવી દેશે તો કદાચ પોતાના પણ આવા જ દીવસો નક્કિ જ હતા. તો સામે પક્ષે મમ્મીને પણ કેમ એકલી મુકવી. પોતાના ભાઈઓ તો પહેલાથી જ આ “જવાબદારી” માથી છુટવા માગતા હતા. “હવે અહી જ બેસી રહેવું છે કે જમવા આવવું છે” ગ્રીષ્માના અવાજમાં કટુતા રતિભાર પણ ઓછી થઈ ના હતી. “આવું છુ” કહી અવિનાશ લાંબી ચર્ચા ટાળવા બહાર નિકળી ગયો.

જમ્યા પછી પથારીમાં પડ્યા પડ્યા ક્યારે ઉંઘ આવી ગઈ તે ખબર ના પડી, ઉંઘ મા જ કાઈ ખખડાટ થયો હોય તેવું લાગ્યું. જીણવટથી સાંભળ્યુ તો તે ખખડાટ નહી પણ પોતાનો અને ગ્રીષ્માનો કકળાટ હતો. ગ્રીષ્મા જોર જોર થી મમ્મીને જેમ ફાવે તેમ કહેતી હતી. મમ્મી ચુપચાપ બધુ સાંભળતી હતી. બીજુ કાઈ કરી પણ શું શકે ? અચાનક મમ્મી જમીન પર ફસડાઈ પડી, તરત જ મમ્મીનું માથુ પોતાના ખોળામાં લઈ અવિનાશે ગ્રીષ્માને એબ્યુલન્સ બોલાવા માટે બુમ પાડી. મમ્મીએ કણસતા અવાજે કહ્યું “બેટા તેની જરૂર નથી, કોઈ મા પોતના સંતાન માટે કોઈ દીવસ પનોતી હોય ના શકે. તારી મુંજવણ દુર કરવા જ મે ઝેર લઈ લીધુ છે મારા મર્યા પછી તમે સુખેથી દિલ્હી જજો, મારા આશીર્વાદ તમારી સાથે જ છે.” આટલા શબ્દો સંભળાતા જ અવિનાશ પથારી માથી સફાળો જાગી ગયો. પરસેવે રેબ-જેબ દોડતો દોડતો પોતાના રૂમ માથી બહાર નિકળી સિધો જ મમ્મીના રૂમમાં ગયો. મમ્મીને સમી-સાજી જોય પહેલા તો હાશકારો થયો અને બીજી જ પળે મનોમન નિર્ણલ લઈ લીધો.

“કેમ જાગી ગયા ?” ગ્રિષ્માએ અવિનાશને જાગેલો જોય પ્રશ્ન કર્યો. “જાગ્યો નથી મારી આંખ ઉઘડી ગઈ”. આવિનાશ આટલુ બોલી બાથરૂમ તરફ જતો રહ્યો.

બીજા દીવસે ઓફીસે જતાની સાથે જ તેણે મેનેજરને પોતાનો નિર્ણય જણાવી દીધો. “સોરી સર હું દિલ્હી નહી જઈ શકું. મને એક દીકરા તરીકેની ફરજ દીલ્હી જતા રોકે છે તમે મારી જગ્યાએ બીજા કોઇને પણ મોકલી શકો છો.” અવિનાશના શબ્દોમાં આજે એક અનેરી ખુમારી હતી અને મેનેજરના ચહેરા પર અવિનાશ તરફનું માન બમણૂ છલકાતુ હતું.

સમાપ્ત

-: સીલી પોઇન્ટ :-

મે વાર્તા લખી એનાથી વિસેષ શું સીલી પોઇન્ટ હોય. :D